De natuur doet wat hij wil…

Maar af en toe grijpen we tóch in…

Het idee is zo mooi; een moestuin, broeikasje en wat bessenstruiken. Een hele zomer eten van eigen land. Het moet gezegd, vorig jaar lukte dat ook behoorlijk goed en tot begin dit voorjaar aten we nog prei en boerenkool uit de tuin. Maar nu hebben we er een hard hoofd in. Op de één of andere manier lukt het allemaal niet zo. De tomaten die we in huis en later in de kas opkweekten groeien maar matig, om over de paprika’s maar te zwijgen. De jonge wortelplantjes worden massaal door de duiven opgegeten, de uien kiemen niet en tot overmaat van ramp blijkt de koolvlieg z’n eitjes te hebben gelegd aan de voet van de bimiplanten. Stonden ze eerst  fier overeind en verheugden we ons op ons eerste maaltje, nu hangen ze slap en verwelken ze waar we bij staan… Volgend jaar moeten we toch maar een koolkraag om de stengels leggen.
Gelukkig is het niet alleen maar treurnis in de tuin; we hebben al een paar keer flink wat kroppen sla, peultjes en sugar snaps kunnen oogsten en ook hebben we al wat potten aardbeien-rabarberjam gemaakt.

Dat de natuur zich niks aantrekt van wat wij – bewoners – graag zouden willen, blijkt ook uit het feit dat de geliefde steenuiltjes inmiddels voorgoed zijn verdwenen. Hoewel het uilenechtpaar vanaf december interesse toonde in de nestkast en er ook tijdelijk heeft gewoond, is het nu stil. Na het ringen van het vrouwtje hebben we de uiltjes nog twee dagen gezien en gehoord. Daarna niets meer. De reden is niet helemaal duidelijk maar er zijn een paar opties:

1. Het vrouwtje legde geen eieren en is door het mannetje uiteindelijk verlaten
2. Eén van de twee is gesneuveld. Kat Sophie weet nergens van…
3. Vrouwtje is gestoord door het ringen en besloot te vertrekken.

De laatste optie is overigens volgens de nestkastencontroleur vrij onwaarschijnlijk.
Al met al baalden we er ontzettend van. We hadden stiekem toch wel verwacht dat we, ergens halverwege juni, getuige zouden zijn van de kapriolen van een stel aandoenlijke uilskuikens.

Gelukkig genieten we wél van andere kuikens: hen Feetje heeft op 17 april twee jongen uitgebroed die inmiddels alweer flink uit de kluiten zijn gewassen. Het lijkt er sterk op dat het twee hennetjes zijn en daar zijn we erg blij mee! Moeder leek in eerste instantie erg zorgzaam maar was na een paar weken toch echt helemaal klaar met haar kroost. Gelukkig stond kip Curly al in de startblokken om de zorgtaken over te nemen en nu weet niemand beter dan dat de kuikens bij haar horen. Feetje was sinds 1 juni echter alweer verdwenen en een paar dagen geleden vonden we haar onder de heg bij de moestuin op een nest met maar liefst 11 eieren… Zucht. Daar gaan we weer… We hebben weer ingegrepen door 9 eieren weg te nemen. Toen ik later las dat een hen bij voorkeur op een oneven aantal eieren broedt hebben we maar weer een oud ei onder haar kontje geschoven.

Tja, de natuur doet wat hij wil maar af en toe grijpen we tóch in!