Storm Eunice

Op 18 februari raasde Eunice over het land. De meteorologen hadden het voorspeld; het zou een enorme storm worden met vooral aan de kust windstoten van meer dan 130 km. per uur maar ook landinwaarts zouden deze snelheden gemeten kunnen worden. We hebben alles binnengezet, waren voorbereid en wachtten rustig af wat komen ging. Aan het eind van de middag begon het inderdaad indrukwekkend te stormen en we zagen bij het laatste daglicht dat de hoge wilgen aan de rand van ons perceel steeds meer uit het lood stonden. Eigenlijk stonden ze gewoon hartstikke scheef terwijl de wind er tegenaan beukte. De duisternis viel in en we genoten stiekem ook wel van het geraas buiten en de warmte van de houtkachel binnen. We bespraken de voordelen van eventuele omgestormde wilgen. Ze zijn in slechte staat en we hebben een afspraak met een hovenier om ze in de zomer, als het land van de buurboer droog is, te snoeien of te vervangen door jonge exemplaren. Dat zou nu dan allemaal in een stroomversnelling komen. Ook leuk…

Toen we ’s ochtends wakker werden schrokken we ons rot; de wilgen stonden nog overeind. Niet fier, maar toch. Maar onze allermooiste, beeldbepalende, ca. 50 jaar oude schoonheid in de vorm van een bijzondere meidoornboom had de storm niet overleefd. Ze was, moe gestreden tegen al het natuurgeweld, tegen het nét verbouwde knechtshuis neergestort… Wat zullen we haar prachtige bloesem missen, het licht dat speels door de bladeren scheen, de bijen die de boom massaal bezochten en de schaduw die zij op hete dagen bood. We zijn er nog steeds ontdaan van…